Fjórir þeir fórust

Seint í mars árið nítjánhundruð fimmtíu og átta lögðu fjórir stúdentar, Mennta skóla bræður frá Akureyri . Af stað í flugferð frá Reykjavík, Á leið til Akureyrar var ferðinni ætlað. Til að heimsækja gamla vini . Þarna Fóru þeir Fjórir. Þarna Fóru þeir Fjórir. Fjórir félagar saman bundnu tryggðar böndum. Í flugvél sína lögðu, alla sína miklu von. En á Öxnadalsheiði, þar endaði þeirra för, Sorg og söknuður í hjörtum, Fjögur líf í blóma lífs. Er tíndust í vindum norðursins heiða, þar fóru þeir, fjórir vinir. Geir og Jóhann, Bragi og Ragnar, þeir voru svo ungir, með vonir og Þrá. Menntaskólans bræður, að eilífu, Í vináttu og trausti verma þau tár, En minning þeirra munn lifa. Sorg og söknuður í hjörtum okkar, Fjögur líf í blóma lífs. Er tíndust í vindum norðursins heiða. þar fóru þeir, fjórir vinir. Flakið fannst vestan við Bakkasel Í næturmyrkri og kvöl. Í frosti og slyddu, þeir fundust, Og hjörtu margra brustu þá. Sorg og söknuður í hjörtum okkar. Fjögur líf í blóma lífs. Er tíndust í vindum norðursins heiða, þar fóru þeir, fjórir vinir. Flakið fannst vestan við Bakkasel Í næturmyrkri og kvöl. Í frosti og slyddu, þeir fundust, Og hjörtu margra brustu þá. Sorg og söknuður í hjörtum, fjögur líf í blóma lífs. Er tíndust í vindum norðursins heiða þar fóru þeir, fjórir vinir. Við minnumst þeirra að eilífu, Með tárum í augum og trega. En í hjörtum okkar lifa, þeir fjórir að eilífu. Sorg og söknuður í hjörtum, fjögur líf í blóma lífs. Er tíndust í vindum norðursins heiða þar fóru þeir, fjórir vinir. Því minning þeirra mun lifa. Því minning þeirra mun lifa.