Heimaey 73

Fólk fór að sofa áhyggjulaust að kvöldi mánudags, Tuttugasta og annan, Það var Janúar nítjánhundruð sjötíu og þrjú. Það var bjart um alla Eyju, Sólin skein á haf og bæ. Fiskurinn var fengur mikill, Framtíðin var björt. En jörðin tók að skjálfa, það kvöld klukkan tuttugu og þrjú. Eldur opnaði sinn faðm, Í nóttinni við Eyjanna land. Hjálmar og Ólafur gengu, Í nóttina við Helgafell. Þeir sáu jörðina opnast, Eldtungur skutu upp, það var svo skelfilegt. Hjálmar og Ólafur gengu, Í nóttina við Helgafell. Þeir sáu jörðina opnast, Eldtungur skutu upp, það var svo skelfilegt. En jörðin tók að skjálfa, það kvöld klukkan tuttugu og þrjú. Eldur opnaði sinn faðm, Í nóttinni við Eyjanna land. Þóra hristi af sér svefninn, Kristján leit út í nóttina. Þungu vinnu vélin dundi, Og Álka söng sinn söng um drauma. Vestmannaeyjar brenna bjartar, Fólkið vaknar, hleypur út. Ótti, hugrekki, hjartans eldur, bærinn lifir, framtíð er þeim Heimaey. Allir í bátana fóru, Við sáum eyjuna okkar brenna, Og hugurinn fór á fullt. Sem betur fer komust allir burt. Og við litum til 'Íslands ,stranda. Íslands ,stranda En jörðin tók að skjálfa, það kvöld klukkan tuttugu og þrjú. Eldur opnaði sinn faðm, Í nóttinni við Eyjanna land. Eyjamenn, þeir standa saman, Eldgos, ógnar, framtíðinni. Í þessari eyju , brjóstin hamast, Eyjanna landið lifir enn. Bærinn lifir, framtíð er þeim Heimaey. framtíð er þeim Heimaey.