Yağmur Kokusu

Verse1: (Garez) Yalnızım derdimi anlatamam kimselere söylesemde anlamazsın yaşaman lazım önce Çok zordur mutlu olmak, çok zordur mutlu kalmak gözlerin kapandığında kabuslarla uyanmak. yaşlı gözlerimi silen ellerinse şimdi yok ben biçare tekbaşıma derdim ise çok üstüme gelmeyin yeter artık bıktım. hergün aynı sahne oynamaktan sıkıldım bir iki dostum ve bir tanecik meleğim bazen anlatır herşeyi o güzelim gözlerin kaderim oldun yarama, canıma can kattın sen hayata bağlayan bi bağsın destimansın ne saygı ne hürmet, ne sevgi ne nefret Ha gayret çok gider yokki bende sabret ölümü düşlemekse pek bi tatlı gelir bazen bir kadeh ve bir kelamla sarhoş eder bazen. Nakarat: Bugün istanbulda bir yağmur kokusu var. içimde bir ölüm korkusu, kaderime küs değilim sadece kızıyorum. oysa elden bişey gelmiyor, bunu da biliyorum. Verse2: (Kaplan) Doğumumla başlayan yaşamıma felsefesiyle yön veren şehrimdeyim özledim kardeş selamında seni seviyorum deyişini yarimin alemin düzeni bozuk neyleyim kimine katil kimine serseriyim. ben bende kaybolurum beni ararken bulamadım kendimi of nerdeyim. irkildim ezan sesleriyle. 3 5 nöbetinde hayallere dalarken Ağlardı anam görüş gününde, silemezdim gözünden yaş akarken Düşlenen kitabın ilk sayfasında besmele ile başlayan sözlere sakallı bir militanmışcasına baş kaldırdım çıkmazdayken Verse3: (Hayki) Bugünde ben sokakta tek ve pek yabanc yüzler yanımda rap ve yağmur kokusu, çok garip bi gözle baktım insanlara bu vicdanıma da sormadım bi bok bu kez ve nefret ettim herbirinden belki pes zamanı geldi. ne verdi elime burası bunca yıl kapandı gitti onca yıl ve 24 senemde çok cayıpta geriye döndüm benki aşıkken bu istanbulla kavga ettim ilk defa ve gördüm gücüm yetmez. Kurtulmakta vardı bu şehirden unutmakta. kırıldı bin yerinden en sonunda umut son durakta ben bıraktım artık savaşı sen sevin dev şehir beni devirdiğin adına nolur öyle bakma. Altından bi toprak, betondan suratlar. dostlar sanki hortlak, duygularımız horlar gelende ağlar hep gidende, hep nedende yok ve bunlar işte çok tutundum hep yalan kırıktı dallar... Nakarat: Bugün istanbulda bir yağmur kokusu var. içimde bir ölüm korkusu, kaderime küs değilim sadece kızıyorum. oysa elden bişey gelmiyor, bunu da biliyorum.