Dichtbij

Samen, op mijn kamer Ik staar omhoog, vanaf m'n bed Naast me ben jij aan het praten Ik luister niet, naar wat je zegt Je woorden komen Je stem is heel dichtbij Ik verstil, lijk haast te slapen Sluit de wereld buiten mij Zo dierbaar Zo alleen Zo dichtbij Ik kan nergens heen Niemand anders De enige ben jij Jouw woorden stromen Mijn eigen wijsheid is van mij Je lijf gebroken Je geest onbuigzaam als een rots Ik wil naar binnen Om te ontsnappen, aan jouw trots Zo dierbaar Zo alleen Zo dichtbij Ik kan nergens heen Boven haar lopen de lijnen Groeven en naden in het hout Zij vlucht langs al die paden Die kruisen door dit woud Haar lichaam licht, verdwenen Tranen op haar gezicht Hij kan haar niet raken Haar adem stokt Zij gelooft in draken Zij gelooft in draken Waarom laat je mij niet met rust Het boek heeft jou gekust Lijk ik veel op haar? Maakt dit jou zo zwaar