Through Self-Destruction and Stars

Όσο κι αν περπάτησα Σε λιμνάζουσες σιωπές κοιμήθηκα πάλι Αγκαλιά με ουρλιαχτά κι εφιάλτες Κάθε νύχτα γύρισε στην αρχή Κάθε μέρα τελείωνε χωρίς δισταγμό Η περιπλάνηση και η διαδρομή Οι πληγές με χλευάζουν χρόνια τώρα Κανείς δεν υπήρξε λιγότερο από μένα Κανείς δεν υπήρξε περισσότερο από μένα Τα κτήνη κοιμούνται Σάρκες, παρορμήσεις και προφανείς ψευδαισθήσεις Γυμνά φθηνά παιχνίδια Μόνο το βλέμμα, ποτέ ξανά Οι μοναξιές που φυτρώσανε στο δέρμα Οι κύκλοι Χωρίς γωνίες σαν το τέλος Οι κύκλοι και τα κτήνη κοιμούνται Με κατασπάραξαν δίχως δισταγμό Έμεινα εδώ, υπήρξα κάποτε Τα κτήνη κοιμούνται All the infection I have spawned All the parasites and the wounds Not melancholy, just oblivion Self-destruction such a funny game