Mormolyce

Sorrow and madness Her two beloved friends Can't escape the sadness This torture never ends A woman of respect Had joy in her place But her mind gone wrecked Evil pictured in her face Her children in terror they ran For their flesh she craved This was not a game, not for fun Nowhere to hide, nowhere to be saved Sweet mother she ate them alive Screams of terror echoed till the sky She left before anyone arrived Tortured insanity and a will to die Her new home, dark like her soul Hecate reached out her hand From the living forever must banned But she was always came back to hunt Παιδί της Εκάτης, τρόμος των νυχτών, Ηταν μια όμορφη γυνή η Μορμολυκη. Το σκότος την πήρε, στην τάφρο των ψυχών, και τώρα τίποτα από όσα είχε, δεν της ανήκει. Της Εκάτης βοηθός τώρα πια θα γίνει, Ένα πνεύμα μοχθηρό και φρίκη των ζωντανών. Κομίστρια του θανάτου, της νυκτός τα δεσμά θα λύνει. Η σελήνη η δύναμή της και ο κόσμος των νεκρών. Μορμολύκη, Μορμολύκη. Της νυκτός ο τρόμος. Η τρέλα την πείνα της ξύπνησε, Πείνα για σάρκα και δίψα για αίμα Τη μητρική της αγάπη λησμόνησε. Δεν ηταν εφιάλτης, δεν ήταν πλάνη ούτε ψέμα. Οι νεαρές ψυχές να ξεφύγουν έτρεξαν. Αλλά πεινούσε η Μορμολύκη. Σάρκα από τη σάρκα της ζητούσε. Οι μικρές καρδιές τους στο στόμα της κατέληξαν. Ύστερα για θάνατο εκλιπαρούσε.