Esirdim

Verse 1: Başlasın,dolsun kalemin ihtiyacı sen En baştasın gel sayfalarıma dökülsün aşk Sevgi barınağında mülteciydik biz Şans kaderimi boyar hep siyah beyaz Yazılan hikayeler içtenlikten uzaksa Beni görebileceğin kadar yakınlaşırsın Kalbin buz denizinin derinliklerinde ise Şevkatimle ısıtıp eriyen kalple beni ferahlatırsın Bir hata etsem, Bunu benim gibi affedip öyle razı kalırmısın Dürüst olmak istedikçe yerin dibine demir atardım En sonunda ben de battım Hep tekrarıyım,oynanan bir filmin kahramanı olmadım Ben sevdiklerimin zor zamanı,son kararı… Ateş düştüğünde yakmamıştı beni bu denli Senin yokluğun kadar,ışıklarımı kararttı Nakarat: Esirdim sana yine tutsak Gel de resimler çiz mutluluğumu çağırtacak Bulup getir bana ver eski günlerimi Al sensiz geceleri Essin rüzgar bırak essin Çocukluğum boş sokakta gezsin Yak herşeyi,bir umut varsa yeter Nefsime zulmetmeyin Verse 2: Siz bilirsiniz eğri oturup doğru konuşmayı Ve baştan itibaren itibarsız olanı savunmayı Masumlar aynı kefede durmak zorunda mı? Zulmedenler tarihin rezil-rüsva katındadır Atılan her adımlar izlenir gerçek varsa gizlenir Böyledir hayat adil olur mu ki hiç? İpini bağlar boynuna hiç ummadığın biri Umarsızca alıkoyarlar nefsini Hayat resimlerden ibaret, Kimi gri bir tonda seyreder,kimisi renkli kaydeder bu filmi Beyaz perdelerde saklıdır bu aşkın rütbesi Benim onunla farkım usta-çırak ilişkisi Nesiller boyu sürüp giden bir şarkıyız Biz söylendikçe yıllanır,dinledikçe yad olur his Gözlerinde görmek istediklerim Ve ben o gözlerinde esirdim Nakarat: Esirdim sana yine tutsak Gel de resimler çiz mutluluğumu çağırtacak Bulup getir bana ver eski günlerimi Al sensiz geceleri Essin rüzgar bırak essin Çocukluğum boş sokakta gezsin Yak herşeyi,bir umut varsa yeter Nefsime zulmetmeyin