Nóttin langa

Í fjarlægri löndum, undir bláum himni Þar sem vetrarnóttin drýgir sig aftur í tímann Ein ung kona, tólf mánuðir ár Hún ein og ein, í endalausum myrkri Nóttin langa, einmana hún stendur Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár Black metal tónar, bera hana áfram Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn Í kvikmyndalegri byltingu, hún leitar eftir svari En engar hugmyndir af von, bera hún í sér Með hverri streymi, af Black metal kveðju Hún finnur frið í þessum hryllingslegu sveit Nóttin langa, einmana hún stendur Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár Black metal tónar, bera hana áfram Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn Í geislum norðurljósa, hinir bláir dansa Hún líta á, þráðalegt, en þó óhugsandi Svipað andlit hennar, í drauma háð Black metal tónarnir, bera hana aftur Nóttin langa, einmana hún stendur Blikkandi stjörnur, hún sér engan gleðitár Black metal tónar, bera hana áfram Þessi djúpa dökktíð, hún býr þennan fórn