Ahval-ı İnsan

Nakledeyim size yeksan Nice halk olundu insan Yarattı kuru balçıktan Can verüp eyledi ihsan Aslımız çünkü topraktır Halk eden Gani-i Mutlak�tır Bizi yoktan var eyledi Ana hiç şüphemiz yoktur Böyledir çüm emr-i Yezdan Bir pare meniden eyledi insan Dokuz ay on gün eğlenir Ananın karnında oğlan Emrolur çıkar dünyaye Ağlayıp başlar vaveylaya Bir yaşına girse uşak Döner on dört günlük ay�e İki yaşında söz anlar İsmin çağırsalar dinler Üç yaşında hem sevilir Dört yaşında güler oynar Beş yaşında oynar gezer Altısında aklın düzer Yedide anlar her şeyi Sekizinde okur yazar Dokuzunda fehmi artar On yaşında atar tutar On birinde mahbub olur On ikide vekar satar On üç yaşında seçilir On dörtte gül gibi açılır On beşinde artar nazı On altıda iş güç alır On yedide uğrar derde On sekizde girer perde On dokuzunda yiğit olur Yirmi ile yirmi birde Otuzunda adil olur Kırk yaşında kamil olur Ellisinde döner devri Altmışında amil olur Yetmişinde gelir pirlik Sekseninde gider dirlik Doksan yaşına varınca İnsanda kalır mı erlik Girince insan yüz yaşıne Belalar üşer başıne Kamil olan tahsin eder Bari Hüda�nın işine Ahar eyledim kelamı Sözlerim buldu nizamı Ağalarım bin yaşasın Kabul etsin Hak duamı