Non pido máis

Que fas aquí unha vez máis? sen que eu o mereza sempre estás ó meu carón Quizáis porque, quero pensar, que eu fun polo menos o teu máis sinceiro error Non pido máis, non quero non preciso máis Non quero non preciso máis Sorrío, e volvo mirar con cara de tonto a túa ollada De estrela, de protagonista de peli de culto que apenas podes rozar Non pido máis, non quero non preciso máis Non quero, non preciso que me volvas chamar "meu amor" Se segues estando aí se segues dandome apertas contándome a vida Que tal foi o día, rachando de risa Porque ainda me poño nervioso se me falas Porque aínda me fastidia non saber de ti Porque aínda se sorrís eu poñome feliz Porque aínda está ese enigma que non resolvín E sabes que? Que creo que é mellor se nunca o chego resolver E podemos, volver pasear, sentarnos nese banco Onde poñias a cabeza nos meus ombreiros E eu dicía "como queiras pero quédate preto" Mellor deixo de lembrar, que me fai lembrar E o pasado xa da igual agora só conta o que chegará E se queres érguete e dame a man Eu dareite un bico nas meixelas e ti me dirás, eu quérote igual E que máis dará o de anos atrás, isto é moito máis Eu non pido máis