Persoas

Tiramos sempre a primeira pedra con tal de crermos que todo sigue igual Pois somos persoas, e nada máis, e o que foi perfecto, foi sempre tan irreal Mais só pensamos o que queremos pensar Todos crendo non ser coma os demais, e cheos de promesas A quen queremos enganar facendo exactamente o mesmo? E dos recordos xa non queda máis ca vellas fotos nun desván A brisa suave precede sempre ó furacán Pero eu só lembro o que non debería lembrar, e sempre esquezo o resto Creinme forte, e ó final, canto chorei por perderte Somos acaso algo máis ca xoguetes en mans dun neno destino? Quen o puidera evitar... Onde están as nosas pegadas borradas polo mar? E, despois de todo, aínda queres ser inmortal? Quizais só quero soñar