Mózg w Naczyniu

Gdybym był tylko mózgiem w naczyniu Tylko umysłem zanurzonym w cieczy A wy przyjaciele wytworem maszyny Nawet bym nie poczuł, że coś jest na rzeczy Gdybym był tylko mózgiem w butelce I udowodniłbyś to prostym równaniem Złożyłbym dłoń mej kusicielce I zaniósłbym się gorzkim łkaniem Sam tu jestem, sam, samiutki? Kim jesteście podstępni, fałszywi Czy wy rozumiecie moje smutki Których oni nie słyszeli, jak żywi Gdybym był tylko ja i wszechświat Ja i równie samotny stwórca Jedna łąka i jeden kwiat Kwitłbym jak tylko się da Zabawiałbym ulice ślepych i głuchych Pisałbym sztuki próżne i głupie Dopiero wtedy byłbym artystą Artystą w naczyniu zamkniętym Co jeśli bawimy nieznanych bogów A bogowie ci głupsi od nas samych A sensem naszych dialogów Jest ubaw jakiejś bogatej damy Maszynką do sztuki jesteśmy Oh, chłopcy miasteczek i wsi Chodźże Dzeusa rozśmieszmy Może się mój żywot dziś jemu śni Chodź mogę mieć rację moi drodzy W idei tej jest kruche sedno Przecież słuchasz mnie teraz, prawda? Przecież nie wiem tego na pewno.