Doktor

Başım ellerimin arasındayken bu ruhum nerde Eminim ki insanın hıc olmadıgı bıyerde Unuttuklarım arkamda unuttugum bıyerde Kazandıklarım unuttuklarımın kuruttuğu biyerde Hayat ne giymiştir hıc bakmadım kıyafetıne Ben gerçekleri giydirdikçe sırıttı ihanetiyle Hayli zor tabi gözlerın acıkken nefes almak Vicdan çay ısmarlamaz öfkenın muabbetıne İlkokulda çizdiğimiz o resimdeki ağaçlar Yaz mevsimindeyken bacadan cıkan dumanlar Henüz kör olmamış bir ressamın esintisi Zaman ilerledikçe gözlerıne duvar koyarlar Öyle bir hazine duygum kendımden saklıyorum Kafamda bütün cevaplar yanında yenı bı soru Bu dünya malesefki yalanlarla dolu Bu yüzden gerçek peşinden koşanlar genelde yalnız olur Nakarat x2: Ben hıç ışık görmüyom ki doktor, Karanlık bitmiyor bu yorgun Ellerim tutmuyorki artık Sessizliğin çığlık borcu var Güneşi küçük penceremden izledim dedım yokolsun Mimiklerimi öldüren bu paronayam saolsun Bütün gecemi süslemişti izmarit kokusu Artık kendını yumruklayan bu düşüncem yorulsun Bir bedende üç kişiyim birisi benden mutlu Geçmişimden nefret ettim gelecegım somurttu Gelecegım bi kuytu yerden yeneceğim gururlu Sonra kurtaracak benıde bigün göreceğim son uyku Tutunmak önemlimidir düşeceğin o yeri bilirsen Kolların dayanmazkı tutundugun o yer senınse Omzunda bir elde olmaz Tekrar tırmanırsın İnsanlar garipser ama sen alışkınsın nedense Zaten artık antika olmuş bi tabloyum ben Az bilinen yorulmuş o şarkılardanım ben Kitaplarda saklanan kurumuş yaprak parçası Yırmıbırıncı yuzyılda yazılmış bi mektubum ben Nakarat x2: Ben hıç ışık görmüyom ki doktor, Karanlık bitmiyor bu yorgun Ellerim tutmuyorki artık Sessizliğin çığlık borcu var