Seremoni

O Susmayı seviyor Sustukça kirleniyor Nefret ediyor Kinleniyor O Kendine geliyor Tekrar Hırslanıyor Sövüyor Kendi kendine konuşuyor Onlara konuşmuyor Sabrediyor Sonra ölüyor Her gün görüyor O Geri dönmüyor Pişman olmuyor Siktir ediyor Sabrediyor O Doğru mu bilmiyor Susamıyor Durmuyor Kendi olamıyor Belli bu hırsın sonu, gelecek karşına Alınmazlar kaldığın, çiğ beyaz odaya Kırılmışlar bunlar, gelecek mi sandın Boş bir seremoni, oldu farkındasın Koca bir ağaç altında, çürümüş dedeyle Uzakta kaldın, zaman geçtikçe de unutulursun Önce kış, sonra yaz, sonra yıllar, uzağında Nedenin var artık gittiğine göre