Bir Elmanın Kahrı (Ft. Tuaf)

Neme lazım girizgahta ta kalbine vur şiirin Hiç kimsenin umurunda değiliz biz hiçkimseyiz Her geçen gün yalan çıkar teker teker bildiklerim Dikenlere güle nazaran aşinadır ellerim Canı yakan unutmak değil zorunda kalmak inan Tanımıyorken aynaların dahi seni benim kadar Akıl bugün mahşer yeri gönül izbe Âraf Yağmurlara emanet aşk kuraklığın yağan Benim deli gömleğimse senin sayfan oldu yani Başka birine süslenirken eskittiğin oydu Hoşsedası dahi yitik gökkuşağı mağrur bugün Hoşçakal ey gözlerimin saklambacı yağmur Ve sanki ay bürünür simasına rağmolurum Gün yetişir imdadıma yaklaştıkça kaybolurum Nasıl olur da görmez adını şarkılarca sustuğumu Gafilidir aynasının satırlarım olduğunun Hatırla az da olsa mutlu geçen günleri Bir kere düştüm harına yak rüzgara ver küllerimi Huzura varmak için ödenen tüm bedellerin karşılığı Sustu dilim yandı canım yetmedi mi Ne kahvenin hatrı kaldı,ne fincanın sabrı Ne seninle doğdu güneş,ne bir ümit bıraktı yarın. Uğramadığın her gün için yeni bir şiir yazdım, Yazdım ama çabam boşa,değişmiyor yazgı. Bütün dünya telaşemiz bir elmanın kahrı Ve biz cennetten kovulduğumuz o gün kadar şaşkın… Yalanlarına aldanıp da beyitlerimi yaktın, heyhat! Duyuyorsan bil ki zihnim mahşer yeri,yangın. Zihnimdeki yangın tüm yıldızları tutuşturdu Akıp giden zaman gri mehtabı da buruşturdu Gel-gitteki denizlerin savurup attı koynuna Sen ve ben biz olamadık da,onlar yakamoz oldular Yeter!Ne olur bari bugün imkansız deme bana Güzel günler uzak değil dokunamadığın ay kadar. Önünde haftalar ömrü bölsen aylara Ben ömrü billah yakıştıramam elvedayı satırlara