Cosmo Chill

Wzbijam swobodnie się w przestrzeni pośród nieważkosci spraw I zmienić tego nie chce i nie mogę Jestem tej nicości bogiem Kosmos mnie wita konfetti gwiazd, a więc zrzucam balast - odcinam Was I opuszczam przestrzeń, mijam czas Milknie pogarda i znika strach Za duchem czasu niech gnają głodne szczury Ja tego ducha spuszczam do czarnej dziury By go galaktyczne żarna doszczętnie starły na drobne wióry Nic już nie muszę, zostawiam wam startą skórę, świat i cały ten kram Tylko czemu wciąż w oddali słyszę dzwonek co mąci kosmiczna ciszę