Kapitanowie

Dno, a na dnie Na swych wrakach zabranych przez śmierć Kołysani przez prąd ciągle tkwią Wciąż trzymając bezwiednie swój ster Sól, żrąca sól To już morze, a nie krople łez Trawi wszystko co dobre i złe Strawi ich i ich wraki na rdzę Kapitanowie tonących okrętów Jak ja Was kocham i czekam na brzegu Ja się wyrwałem spod morskich odmętów Ty patrzysz w mgłę, ale płyniesz przed siebie choć wiesz Że Twój okręt to nadzieja Twa Która tonie by dosięgnąć dna Ja, pośród skał, twa latarnia na brzegu wciąż trwam Moje światło nie znaczy już nic Płyniesz prosto na skały, pod szkwał