Mánadans

Fætur mínir skeika í skini silfurmánans sem bíður mér þögullar nætur. En lítil stúlka illa lætur og stígur villtan vangadans við nóttina. Hratt hún dansar í hundrað hringi meðan myrkrið magnast upp í kringum hana og innra með henni og henni líður betur. Hún veit hvað hún vill og hún veit hvað hún getur. Hún gerir það mikið, hún fer yfir strikið. Týnd í sýndarveruleika. Reika í óraunveruleika og leik mér að því sem ekki er. Veik og sama hver, allir vilja bjarga mér á meðan ég vil farga því sem er. Sólin sest og hún blotnar, sólin rís og hún brotnar. Hún líkist ekki neinum í hundrað og einum, en á föstudögum trúlofast hún nóttinni.