İrtifa Kaybeden Güvercin

Verse 1: Acısı hala gözlerimde sürgünün Garip bir izlenimi sözlerimde vurgunun Vur kelepçeyi al ellerim sual ve sorgusuz Olmak gerekliymiş cesur ve korkusuz Bu hayatta, kaçtım insanlardan Ve yalanlar.. yazılı kağıt parçalarında Ve zihnimde yer eden o kurtulmak istediğim düşünceler Belkide hiç çıkmıycak aklımdan Olmayacak farkında hiçkimse Zaman yaralarının üzerinde ve gözlerinde dolmayacak artık, Kafanı kurcalayan konuşmalar susmayacak Aklında tutmaya bak. Her birine hayaller yüklediğin çakıl taşlarını Geceleri geçmek bilmeyen baş ağrılarını Ayağının altındaki bu sahte dünyanın Derdi çilesi bitmeyen insanlarla dolup taştığını Nakarat: Düşün ki düşünmenin sonu yok Beni de epeyce bir yoruyor Kendinden bile hala koruyorum seni Bitsin, dedikçe devam eder, hayat ne garipsin. Verse 2: Aklımda dolaşan metaforlara sor kendini Zaman hep aynı yerde sanki ben gibi Vücuda zerk eden bir veba bu Uzaklaş, denizin mavisinde deva bul Yoruldum hayli bitkinimde zaten, akıl sağlığımda gizli matem Bahsettikleri kadar temiz mi adem Kıyıya vuran bir deniz mi yaren Sokaklar çok soğuk değil mi bazen? Bence halen aynı, ne bir eksik ne bir fazla Oysa yazmak istemedim yeniden yazmak Ne yaparsın hayat bunu yazmak kadar saçma İnsanlar bunu anlamayacak kadar laçka Amma velakin.. Tanzim eder ayırırım seni bu müthiş güruhtan Zamanım olmasaydı bi kaç dakka hayattan yazmazdım bunları Sövdürürsünüz dünyaya ey tanrının kulları Nakarat: Düşün ki düşünmenin sonu yok Beni de epeyce bir yoruyor Kendinden bile hala koruyorum seni Bitsin, dedikçe devam eder, hayat ne garipsin.