Gölgenle Uzlaş

Değilim bu çağın adamı Kendimi olmaza adarım adamım Kelimeleri birbirine bağlayıp Bir yola çıkarım İyileşmek adına ne varsa yıpratır Sonra tabularımı yıkarım Sıkar hep canımı Günler birbirinden kaçarken ben gölgemi yakarım Bela veba gibi, bırak yakamı Eserikli ikizim ile kavga eder dururuz ikimiz İzimiz kayboluyor Ayağımız takılsa bile engellere düşmemişiz Sonuçta kendi çapımda iyi bir sakarım düşerim düşerim kalkamam derina batarım kuşanıp öfkemi burnumu illaki bir boka sokarım Kırık bir kalple Dövüldük harple Ölmedik harpte Katili katlet Diyordum ah be Kendini mahvet Son bulur lanet Kendini affet Yüzünü asıp yoluna bak, olur ama dilen aman kendinle yüzleş Usunu alıp yoluna yak, olmaz olan, dinlenemem, gölgenle uzlaş Bu da dövüşümün son rauntu Kıvrandım geceler sonraydı Uyandım geçecek sandım Geldiğim son nokta beni korkuttu Son buldum Kusurlar içince soyuttum Hevesler kursağımda zor yuttum İçtiğim su bile bıçak gibi geçir boğazımdan Anıların hepsini yırttım artık Hiçbir fotoğrafta yokum İyileşmekmiş bu Geriye çekerlermiş ileriye atmak için oku İkra, hayallerine dokun Bundan sonra tek bir laf bile çıkmaz ağzımdan, ben de içimdeki ayazım bak Battık zaten gırtlağa kadar derde, Olsun illaki bir yolumuz var derdim Bana en çok kendim engeldi Ne geldi gelmedim ardım Ben hep gölgemdim