Karalama

Yüzümden yansır bakınca insanlığın meali Anlatmaya çalıştıkça gelir elbet devamı Susmaz durmaz ağlar hüznün de hali Ve deyip dururuz bu yaşanılanlar reva mı deva mı? İsyan yok kadere alamıyorum kaleme Yıkmıyorum kalemi yaslanıyorum kedere Ağlamıyor kalemim sözcüklerim çiledir Çeker kağıt çileyi ezilen hep çimendir Kahrım ve kaygım gülen yüzümden anlaşılmaz Bir tür maske bu asıl acılar paylaşılmaz Ne kadar dirensem de gök yüzümde ay ışımaz Benim için önemlliydi aslında anlaşılmak Önemli değil benden parçamı her götüren Gelmeseler de olurdu kalmasam da olur Her şeyin yeri dolardı, her gün yeniden doğardı Bir yolunu bulacağım elbet ve ben En güzel şarkıyı söyleyeceğim bir gün En güzel şiiri yazacağım Kalanları toplayıp yanıma tutup kollarından En güzel günleri göreceğim Bir kısım insan hayatıma sürekli müdahil Kaçarım onlardan sokaklar bana der müdavim Karanlık artık sıkılıp olur bana tedavi Herkes susar birbirine buna hüzün mü dahil Sokak ışıkları mülayim gizler hep acıyı Ölmek mi muradım, erkenden kaçayım Kırılır kadehim susar sabrederim Kırık hep kadehler bana bir bira açayım Kırık hep kadehler susup sabrederek Benimle beraber kaybolur sahte ve renk Kıyıya vurmuş yalnızlardır halim Gözlerim deniz olur hisleri sarferederek Bir cılız kalemle çizilmiş gibi resmim Biraz serkeş durur öyle biraz resmi BU iki tarafın birbirine resti Sonunda iki taraf arasında ezileceğim ve ben