Yakamoz

Saygıyla yürüdüm bu yolları Dinlemedim hiç dinlemedim onları Kendimi bir tek ben kolladım Tanımadım birleri yüzleri onları Yol budur işte, yolcu gidişler, Sonsuz inişler, solcu gülüşler Son bu gidişle, git ve genişle Yol bu yokuşlar, bitmicek işler Sırtıma aldım yükümü, son bulur hükümün Yürürüm yolumu, belim hep bükülür Kim yazar öykümü, gözlerim öykünür, Susmadı iç sesim durmadan haykırır Ruhum bedenime aykırı Yaşamadım hiç yapamadım ben kırıp Düşmedi saçlarıma yaşlar, Yakamoz vurur gözlerime, kıyamet başlar Yakamoz vurur gözlerime, kıyamet başlar Açınca gözlerini kalmadı taş üstünde taş bak Yakamoz vurur gözlerime, kıyamet başlar Vurunca ışığın kursağıma oturur taşlar Vuruldu düşler en güzel hayaliyle Düşünce düştüm ben de e haliyle Sırrımı tuttum bir sır oldum Diledim dileğimi olur ihtimaliyle Sırıtır üzerimde mutluluk Gözlerim yutkunur, Tutamadım nutkumu Karanlığın utku bu Daraltıyor ufkumu Boğazım hep kupkuru Bakışların dupduru ışığından başka beni hiçbir alev yakamaz beni hiçbir alev yakamaz beni hiçbir alev yakamaz gözlerini açınca vurur kıyıma yakamoz Hayalin vurur rüyalarıma, uyan der uyan, Bu sanrılar gerçek usanmadan uyumam, Gerçeklerle yüzleşip o sesi bir daha duyamam Bu yalnızlığa uyamam, uyamam Işığından başka beni hiçbir alev yakamaz Gözlerini açınca vurur kıyıma yakamoz Yakamoz vurur gözlerime kıyamet başlar Vurunca ışığın kursağıma oturur taşlar