Efendi

Çocukluğundan gelir senin Çocukça boşluğundan Dostun olmaz düşmanın değildir Korkusundan Kıvranır durur kendi karanlığında Kandırdı sanar seni Rüyasız ve yalnız uykusunda Derdini bilmez insanı görmez Elleri kağıt saymadıkça El olur çeker gider bir anda Çıkarı sende kalmadıysa Susar ezilirken Taşar kibirinden Dostu düşmüş kaldırmıyor Kahkahası kaldırımda Arkası güzelmiş bırakın Madem konuşssun arkasından Sormaz mı gerçek kişi Aman bozulmasın diye işi Sana değmedi bana zehir olan yılanın dişi İçimde kalmasın çok kıskandım seni Afetini de hayatını da yazar olmuş başka biri Sen kendini efendi say köleler bilmez efendiliği