Złote Góry

W drodze do gwiazd By zdobyć blask który przysłaniają Granatowe jak atrament chmury Opady kłamstw Jak aztygmatyzm, rozmazują Malowany świat, Do którego już więcej nie wrócisz Pisane wiecznym piórem skróty Nakreśliły znikający szlak co Prowadzić miał przez złote góry Więc chodź Pomaluj jeszcze raz bo jest ponury Ten prawdziwy do złudzenia Przypomina mi wybryk natury Samotność Wtłumie ludzi, mi służy Znaki, od muzy po burzy Ich słowo, to iryzacja Topiona tęcza w kałuży Opuszczam labirynt, To złoto jak kiedyś piryt Jak tombak dziś I Nie chce już nic, prócz sobą być, By dalej iść Do miejsca w którym poza mną Nie znajdzie się nikt Bo kto? No kto jeśli nie my! Zrobi to za nas My, sami spełnimy własne sny Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór Kilkanaście lat minęło migiem Jak jeden dzień Jeszcze wczoraj wszyscy razem Mieliśmy ten piękny sen Byliśmy młodsi Staliśmy na rozstaju dróg Ewakuacyjne wyjście Miało za wysoki próg Pod nogami osuwał się grunt, Młodzieńczy bunt Wpadaliśmy w cug Nikt nie wierzył wtedy w cud Dzisiaj obcy, kiedyś swój, Nieoczekiwana zmiana ról Od kołyski aż po grób Ty swoje rób Ze szczytów wzgórz Na swoje życie spójrz Kto w serce chciał wbić nóż I Dlaczego ich już nie ma tu? Miliony prób, tysiące słów, Pytanie gdzie jest Bóg Pomimo, tego że zadają ból Wiara, zadany trud Zaprowadzi cię do tego miejsca, Cały świat padnie u twoich stóp Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór Więc chodź, pomaluj znów Co chcesz to mów Co chcesz to rób Nigdy więcej Twoich kłamstw Obietnic, złotych gór