XXVIII.

Hemelse duisternis, valt Zinloos in zijn doel, vrij Weergalmt de angst, scherp Voor altijd verbannen in schuld Prachtig bezeten in pijn Versplinterd jouw geest Sla de tijd teneer Raas door het leven Kijk nooit om Het kwaede schuilt Aan de oevers Van de Scheldekant De hoer preekt Met de benen gespreid Voor de narren Met vlinderslagen wordt jouw gezicht een warme herinnering Nooit meer dit schouwspel van vernedering De schandpaal liefdevol opgetuigd ter heldere afschrikking Gehouwen in de kelders van dit tribunaal Sluit de donkere metgezel zijn pact De monikken rennen doorheen de kerk Nooit neemt iemand mij jou af De weg leg ik alleen af Mijn rug keer ik naar jou Daar waar ik je vergeet Waert enkel droef en leed De jaren gestolen Onthecht en ontvreemd Nooit meer jou Nu mijn geest in ontbinding is Vallen de herinneringen langzaam uit elkaar Met jouw warme gloed omarm ik de nacht Denk aan jou, en vergeet