Bu Benim Hayatım

Aşk bu kalbin içinden çekip giderken amansız Sevgi çıktı kalpten, yerini nikotin aldı zamansız Sevmiştim yalansız, karanlıklarla karıştım Dönmüştü şansım ve de güneş sönmüştü apansız En çok destek ihtiyâcı duyduğumda hâneden Soğuk yüzlerle karşılaştım; buydu beni kahreden Zerre canımı yakmazdı kurşun gelseydi kahpeden Acı olan bi' dost eliyle kavuşmaktı rahmete Saatler dilsiz; akrep yelkovanla darılmış Yalnızlık zamanı hüzün kederlerle barışmış Herkese yabancılaştım, sigarayla tanıştım Menfaat bitince bütün suratlar bir karışmış Her bilek zayıf biraz ve her dilekse farâzi Umut dediğin ekmeğimdir, nefes kadar hayâti Siz yıktıkça daha bi güçle tekrar kurulur hayâlim Ben öldüm ve terk edildi bu kanlı suç mahâlli İlhâmı satsalar parayla sayfa boş kalırdı Ve herkes derdi bana "ucuz bulup da toplamışsın" Geriye dönüp bakıyorum da anlamaz ki kimse Ya onlar hiç büyümemiş ya ben hiç çocuk olmamışım Keşke "dost kazığı" denen şeyi bir oyun bileydim İhaneti görmezden önce ben defolup gideydim Bu gönülsüz bedduanın intikamı kimeydi? Arkadaşım, affet amma "dost" denen bi piçeydi İç içeydi herkes, çünkü çıkarlarına uyardım İyi günümde hep katıksız iltifatlar duyardım Kötü görünce kızmaksızın hep dostane uyardım Kötü günümde hepsi gitti, oldu herkes duyarsız Bilmiyorum, zayıf mıydı dostluklar kadifeden?? Dostum sırrı saklayan değil de sanki açık eden Güvensizlik en derin yaraydı kanımı salıveren Canım yanarak öğrendim ki dostluk demek acı demek Kafam dumanlı, dertler aramı açtı okulla Önceden severdim, şimdi yanına bile sokulmam Bugün gözümde büyüyor dün koşup çıktığım yokuşlar Yalanlarınız elli dilde yazsanız da okunmaz Çocuklar oyun çağında yataklarda terlesin Edep, hayâ yitip gitmiş; ey şeref, sen nerdesin?? O yollarda yolcu olmuş herkes, bi tek ben değil Gözlerim yalan diyor olsun be canım; sen de mi!! Gözlerimde açık musluk, akanlarsa çabalarım Başaramamak örselese de umarsızca çabaladım Yeni bi sayfa açamadıkça eskilerime karaladım Hızımı aldım, dediğim anda hayat yine de yakaladı Kalamadım temiz, kanımla birleşirken hastalık Faranjitten eskiyen tüm hücrelerle yastayım Yaşama hazzım tükensin, hadi tedavi başlasın Uykularım kafayı yesin, rüyalarım yavşasın Yaşananlar ağır geldi, beni şehirden soğuttu İstanbul bir ana misali her gün dertler doğurdu Acı gelen her anı mecbur bir sabırla doğurdum Gerçekler edepsiz, ben "giyin" dedikçe soyundu Kalp atıp kanım damarda devir daim eylesin Her nefes diretsin yaşam denen gafil eylemi Belasıydım herkesin ki bıraktılar terk edip Yalnızlığım sonsuz olsun; durma canım, sen de git Tek kazancı günahlardı şeytanla ittifâkın Satırlarım yalan değil, cürümlerimin itirâfı İnsanlar ayıramazlar kim masum, kim silahlı?? Beden de bir gün verecek elbet bu hayattan istifâyı Yılgın bir halde köşeme çekilip gitmek istiyom Meleklerim de Tanrıma günahımı edecek ispiyon Ruhu olmayan beden misâli tattım aşkı ben Adını yazıcam kanıma lâkin cismi var da ismi yok Gözümün içine bak, gördüğün pişmanlık olmalı Çünkü bazen öfkem bütün fikirlerimi topladı Bazı sabahlar uyandığımda yüzümü yoklarım Ve bazen uyanmak istemem zamanı yok sayıp Popüler olmak için tekeli arşınlarken veletler Anne babası moderniz deyip de asla ses etmez Merak ediyorum; ya yaşamak ölümden beterse?? İnsanın sevmediği kadar toprak bedeni severse??