Kabus

Hayatim'dan çıktığın günü asla unutmadım Bu dünyada tek kaldım harbiden dert saldım Kalbimi sen sardın şimdi yalnız kaldım Bir boşlukta kaldım nenemin özlemine kaldım Peki geçer mi? lan sence sensizliğin acısı Bu yaşımda gördüm hayatin gerçekte sancısını Ve bu kadar dostum varken taktılar kancasını Nasihat lazım gecenin bi yarısı mezar başını Bekledim belkide bir umutla hep seni bekledim Kabullenmem lazımdı sokaklarda tek gezindim Boşlukta kalmak kötüydü ve yerine getiremedim Bu hayatın güzel yüzünü ben asla göremedim Ben yazarım korkuyla bir çare elimse titrer Buralarda hayat zor küçük yaşta elimde tiner Hiç ummadığın anda bi kuytuda hayatın biter Nenem gelse geri belkide bu kabuslarım biter Simdi kitlendim odama kağıt kalem söz yazdım Arkasından iyi dediklerim nedense ben sandım İnsanların yüzlerini neden bana anlatmadın Yapılan hataların lan cezasıyla bana kaldın Zor olansa kalmak Ve gidenin arkasından anlamak Değerini bilmediğimiz olaylarda hep ağlamak Böyle zalim bu hayat vede gereksizce yasamak Nenemin gittigi günde Benim yaşamım son basamak Sözlerimde kabus oldu Bu yaşananlar bi oyundu Bu kalp'de senin gitmenle beraber yapboz oldu Bin parçaya bolundu Parçası kayıp bi kaos doldu Artık toparlamam Simdi kim tutar çiçeklerim soldu Yasama isteği yokken Arkanda bıraktın 10 torun Şuan sen ve sensizliği arası Yaşadığım tek sorun Rüyamın ardı astarı kesilmez Her günüm kabusken Bu yazılan sözlerse toprağın kadar bol olsun