Başımda Belalar

Verse 1 : Düş kin gibi sözden Kaybolup özden Rüzgar harlar yaraları közden Çaldım mevsimi güzden O yüzden süzmem acıları şerden – Taş kaynar tenceremde Kan damlar gözlerimden İdam bekler beden mahzenimde Mezarlıktı mazi ben çıkmazların içinde – Kıvrılırdı kin içimde gün batımından Heves infazda ! Kırıntı kalmadı umuttan Karardı benlik kör duygulardan ! – Dumandı gardiyanı küllüğün Hayallerimse müebbet Acıdır haddimden çok gördüğüm İnsan hatırladıkça üzüldüğüm ! Nakarat 1 : Başımda bin türlü belalar var Yar kalbimi yoklar bu vedalar Çekerler beni dar mahpusa İterler sırtımdan kapanır parmaklıklar Nakarat 2 : Yürüdüm ateşe bile bile Üşürüm nere dönsem 4 duvar her yer yine! Verse 2 : Çaldılar umutları Yüzden gülücük göklerden uçurtmayı Öğrendim somurtmayı Kendimle de konuşmayı! – Yamaladım her yanımı Kustum feryadımı sızdım Yıldım yaşamaktan kurudum Dökülürken saç yazdım karışırken gecelere sabahım. – Kovaladılar düşündüm diye Yaktım gençliğimi Sarktım düş damından 7 kat dibe İzmaritim sığmıyor küllüğüme! – Ödünç ver dünleri bir günlüğüne Sileyim anamın göz yaşını Tarayıp saçını! Sonrası ister vur Yık taburemi as başımı!