Bin Dokuz Yüz Yetmişler

Kurtbey: Ne günlerdi kardeşim, sahi; neydi o günler Gelen aşkla başlardı içimizde sürgünler Yaslanırken hayale, bize gülen ümitler Esir edip alırdı, bakışına bir nazın Ateşinde yanardık, kavrulurduk bir hazzın Hiç takmazdı kimseyi, gözlerimiz sevdada Film gibi çekerdik, ilk aşkları akılda Göz göze gelinince, akıl durur; ne fayda Başımızda eserdi hafif kavak yelleri Hele birde tutunca, o sımsıcak elleri Bin dokuz yüz yetmişler, belki biraz ortası Gençlik defterimizin henüz beyaz sayfası Hüzünleri yazdıran vuran ilk kalp ağrısı Ağır ağır sürükler bizi başka âleme Kederleri yüklerdi ucu sivri kaleme Kırılan kalemlerin yazgısı da değişir Adı bahar dünyanın, renkleriyle birleşir Karanlığı yırtarak kaderle cebelleşir Kaldırırken üstünden perdesini dünyanın Kucağına iterdi pembe tatlı rüyanın Ahmet Şafak: Rüzgarlara bakarak Yönümüzü vermişler Adımızı takarak Bin dokuz yüz yetmişler Rüzgarlara bakarak Yönümüzü vermişler Adımızı takarak Bin dokuz yüz yetmişler Kurtbey: Altmış sekizden gelen, çiçek çocuklar moda Wolksvagen arabalar, tur atıyor dünyada Renkli renkli çiçekler desenleri boyada Vietnam'da savaşı protesto ederken Şarkılar söylüyorlar, birbirini severken Özünde masumiyet, sözlerinde gerçeklik Katılarak onlara, bizde eşlik ederdik Sultan Ahmet son durak, toplanırdı tüm gençlik Pink floyd kulaklarda daha kimler sırada Geldoff dünya turunda, tüm gençlik arkasında Erkin Koray, Moğollar radyolarda onlar var Barış Manço, Karaca açarken başka kulvar Sinemada bir film, film koptu geri sar Kapatmazdık kimseye açtığımız kolları Çıkarırdık gerçeğe uzanan tüm yolları Sağımızda sağcısı, solumuzda solcusu Hepsi bir şeyler söyler, hepsi vatan yolcusu Ortasında bir deli, zamane davulcusu Ağır aksak çalarken; ritimlerde kaybolmuş Ne günlerdi kardeşim ah bir varmış bir yokmuş Ahmet Şafak: Rüzgarlara bakarak Yönümüzü vermişler Adımızı takarak Bin dokuz yüz yetmişler Rüzgarlara bakarak Yönümüzü vermişler Adımızı takarak Bin dokuz yüz yetmişler