İstanbul

Bu kentte bi' hayalet dolaşıyo' Cesaret bulaşıyo', uzaklara ulaşıyo' Umutla başla haftaya, birazcık gülümse Empatiyi benimse, yollarına çiçekler hep serilse Kış oldu güneş istedik, yaz oldu yağmur istedik Mekanda ferah üstelik, sokaklar baya muzdarip Bu yalnızlıktan, geçti yirmiler, otuzlar Saçında aklar, silinmeyen simalar Görüyorum ben boş duraklarında Tarihin o tozlu raflarında Umut var mı yok mu söyle, dertleştim martılarla Oturdum kaldırımda, izlerken insanları, papatya fallarında Hayat bi' döngü, kalabalıklar sürgün Yaşıtlarım çaresiz ve yılgın Koştum, durmadım ben yorgun argın Enseyi karartma lütfen geçecek bu günler Gülecek bu yüzler... Ellerim cebimde İstanbul sokaklarında Sağımda, solumda, insanlar ışık hızında Yüzleri donuk, gözlerinde bir umut var hala Saat on ikiden sonra güzel günler vaat bur'da... Koştum, durmadım Ben yorgun argın Koştum, durmadım Durmadım... Zamansa bir ilaç mı, kaybolan yarınlara Ben çaldım ıslık, yaşamsa tek bi' dörtlük Umuttan vaz mı geçtik, o yoksa pas mı geçti? Ömür denen de ne ki, suratlar hep bitkin Hayaller bu mavi denize yelken açmak Gün batımı balık tutmak, iki tek atmak Fazla şey mi istedik biz, yarınlara koşsak Şanslı olsak, güneş bize doğsa Sloganlar duvardaydı hep bir ağızda Yaşamak ne zormuş dipsiz okyanusta Nefes almak istiyorum, bu kentte hoşça Elleri cebinde İstanbul konuştu bana dostça... Ellerim cebimde İstanbul sokaklarında Sağımda, solumda, insanlar ışık hızında Yüzleri donuk, gözlerinde bir umut var hala Saat on ikiden sonra güzel günler vaat bur'da...