Veda

Yine yağmur yine hazan Sessizce ölür ozan Kurur ırmak kurur toprak Dökülür yeşil yaprak Sımsıcacık gülümserdi Türkülerde gülüş idi Güle sığmaz bir kuş idi Uçup gitti sonsuzluğa Gül yok artık dal yok artık Türkülerde söz bitti Omzundaki kuş yok artık Uçup gitti sonsuzluğa Eskiyim ben artık yüzü derin karalı çizgili Bir güvercin direnciyle bıraktım aydınlığımı Yangın yerindeki ölüm bakışları bilmezler Aslında ölümler mezar başındalar Yine yağmur yine hazan Sessizce ağla çocuk Kurudu Irmakların, Emziğinde bal bitti Aşk bitti düş yitti Ağla çocuk...