Ευτέρπη

Καθώς το ποτάμι έχει σκάψει την κοίτη το σμίξιμο θέλοντας μ' ωκεανό καθώς το αδέσποτο ζητά ένα σπίτι το χάδι για νάβρει που είναι ορφανό καθώς ο κατάδικος προσβλέπει στη χάρη κι αυτός που αμάρτησε σε άφεση ιερή κι ο παίκτης που τζόγαρε ξορκίζει το ζάρι μην και τον τραβήξει απ' την άθλια ζωή το ίδιο, η ψυχή μου ικετεύει προμήθεια από τον υπέρτατο δημιουργό κι εκείνος (αν υπάρχει) της στέλνει βοήθεια τη Μούσα Ευτέρπη με ξύλινο αυλό Χορεύει και παίζει κι εγώ υπνωτισμένος χωρίς να γνωρίζω πού πάει, ακολουθώ (σπανίως αυθόρμητος, σπανίως πεισμένος σπανίως αδέσμευτος απ' το Λογικό) Την παίρνω κατόπι, περνώ το γεφύρι πατάω στα ίχνη του Μεγάλου Μωλν κι αφήνω τη μέθη να με παρασύρει σε ύστατο κύκλο χαμένων ποιητών Γλυκό απομεινάρι από Ελευθερία την κόψη της νιώσαμε την τρομερή την όψη, τη γη που μετρούσε με βία παρέα με -την κόρη της- Καταστολή Η λάβα φουσκώνει σαν βρίσκει κρατήρα και βράζει στο στόμα του πριν ξεχυθεί Ανέστια και μάταια τα μέτρα που πήρα εφόσον το ήξερα ότι η Πομπηϊα θα χαθεί καθώς είναι η Φύση που κρατάει το τιμόνι σ' αυτή τη θανάσιμη διαδρομή και το Θυμικό, δίχως φρένα καμιόνι, ενώ προσεγγίζει την κλειστή στροφή «Πολυτρόπους» ανθρώπους «μοι ένεππε Μούσα» και «οίνωπα πόντον» τον Ομηρικόν αυτά που με μάγεψαν κι ερωτοτροπούσα πριν γίνουνε τρόπαια των πειρατών!