Karenztin [1]

[Intro] In de schaduw van wat geweest is, Zakt de tijd weg in mijn hoofd, Waar de mist onze dromen omarmt, Een treurige dans in de stilte van de nacht. [Verse 1] Karenztin, een zachte bries streelt het gras, Schaduwen draaien onder de bleke maan, Golven zoenen de kust en fluisteren hun geheimen, Verlies en schoonheid, zo diep met elkaar verbonden, als een brekende draad. Ik zie een vluchtige schaduw, Kleuren van blijdschap en verdriet vervagen, Glimlachen glijden als water, Door mijn handen, als sterren die zijn verdween met de dageraad. [Chorus] Oh Karenztin, wat ben jij, een zucht die ons omarmt, Die de lijnen vervaagt tussen wat is en wat was, In jouw ogen, daar verlies ik mezelf, een dromerige staat, Een verlangen, een schaduw, die altijd verder glijdt. Jij bent de echo die ons zingt, verborgen in de nacht, Een mix van schoonheid en gemis, verbonden door het onbekende. [Verse 2] Flonkerende dromen duiken in een diepblauwe zee, Waar sterrenfluisteringen het verleden omarmen, Geesten dansen tussen de klanken van de tijd, Hun oude liedjes vullen de lucht met geheime verhalen. Ik verdwijn in het spel van glinsterende stralen, Twistels van schoonheid brengen rust, Maar telkens als ik kijk, Verdwijnen je vormen, als mist in de lucht. [Bridge] (instrumentale opbouw) Zachtjes fluistert de ruimte, ze trekt ons mee, Diep als de oceaan, wat ons verbindt is zo vaag, We duiken onder, de tijd verliest zijn grip, Gedachten driften als verwelkte rozen in de zon. [Chorus] Oh Karenztin, wat ben jij, een zucht die ons omarmt, Die de lijnen vervaagt tussen wat is en wat was, In jouw ogen, daar verlies ik mezelf, een dromerig gevoel, Een verlangen, een schaduw, die altijd verder glijdt. Jij bent de echo die ons zingt, verborgen in de nacht, Een mix van schoonheid en gemis, verbonden door het onbekende. [Outro] Leef in de echo van wat komt en gaat, Met sterrenvallend verdriet, Als een zilveren traan, een laatste zucht, De zomerwind neemt je mee, maar laat ook iets achter, En terwijl de nachten vervagen, blijf ik me verwonderen, Wat verloren en gevonden, in de oneindige schijn. [Outro]