Stilte na de Storm

[Intro] Geluiden zweven, zachte whispers in de lucht, Stemmen komen dichter, strijden met mijn geest. De winden roepen, een sprankje van angst, Maar diep van binnen vind ik wat ik echt miste. [Verse 1] Ik hoor de klanken van de nacht, ze draaien om me heen, Sterren fluisteren geheimen, verloren in hun schaduw. Herinneringen vervagen, als vergelende tekeningen, Stromingen lijkt wel een reis, als de hemel je omarmt. Bij elke beweging voelt mijn ziel het weer, De lucht roept om de gevoelens die ik met me meedraag. Dromend van meer dan wat er écht is, Kijk hoe de chaos mijn hart gids en verbijstert. [Chorus] Vrijheid vind ik in de leegte, adem door de tijd, Dansen van gedachten, even wijken uit het zicht. In die stille momenten sta ik, omringd door meer dan pijn, De vuurtjes in mij gloeien, ons hart vindt weer wat het verloren was, zo niet schijn. [Verse 2] Door muren van verdriet, onheilige wegen klaar, Ik verzamel al die tranen, want dat is ook wat je draagt. Elk zaadje dat valt, komt neer voor iets nieuws, Ik zoek de ruimte voor dat wat met de zon leans fluistert. Kleurige vlinders zeilen naar ons toe, Ze dansen met het licht, het schetst onze gang. De stilte van nu verwelkomend het verleden, Niet meer vastgebonden, ik neem de toekomst in ontwikkeling. [Bridge] Elke wond vertelt zijn verhaal van vreugde en pijn, Glazen breuken weven op schaduw-gevende paden als de ouderen. Liedjes over verlies, alles wat je voelt, Koester dit allemaal, zelfs dat wat niemand kent. [Chorus (herhalen)] Vrijheid vind ik in de leegte, als elke stille melodie, Verkenningen in dromen — een vastgelegd levenspad zo mooi. Echt als het leven, elk moment in zijn pazus, Spreek die melancholie weer uit, verken dit onbekende soort vuur. [Outro] Zachte lichten besluiten onder de sterren, Aan de andere kant strekt de rust zijn armen uit, waar mijmeringen niest. Ogen sluiten zich, verdwalen bij de grens van uur, Deze stilte fluistert voorzichtig — in men droom baadt het ongemerkt, keer de keer houdt je hier.