Spiegels in de trein

Spiegels in de trein Als een oneindig verhaal Weerkaatsing van metaal En mijn koffer op het rek Jij op de bank over mij Het afscheid zal weer zwaar zijn Ook al ken ik jou niet Keek je niet één keer naar mij Het leven is nu al doffer zonder jou Spiegels in de trein Waar ze voor staan Of wat ze reflecteren Mijn koffer op het rek Tot zover het inzicht Schrijf deze boodschap Op mijn armen met een stift En dan veeg ik het weer weg Opgelost in de nacht Het leven is nu al doffer zonder jou Hier stap ik af hier stap ik uit Dit is het einde, de laatste rit Op een leeg perron in een leeg station De trein die vertrekt met mijn koffer op het rek Ik zak door mijn knieën ik bid tot de goden Die me niet geloven dat begrijp ik wel Ik geloof ook niet in hen maar dat geheel terzijde Nu wil ik koffie van het stationsbuffet Leven is zoveel toffer zonder mij Dit is mijn afscheid Dit is mijn antwoord en Ik weet niet wat nog meer Het konijn uit de hoed Mijn leven loopt leeg De leegte weegt Dit is mijn afscheid Dit is mijn antwoord en Ik weet niet wat nog meer Dit is mijn strijd Ik zwijg als vermoord Konijnenvel is wat resteert Dat is mijn berggeit Dat is een diersoort Waarover ik reflecteer Ik sleep me voort Zie hoe de trein ontspoort De leegte weegt