Keşkelerden Uçak Yaptım

zor da olsa katlandığım alışkanlık hayattır gözyaşlarımı toplayıp koleksiyonuma kattım katil oldum sarpa sardı yalanlar zırvalayan dudaklarım titremekte korkudan ve lakin onca dostu gömdüm gözümü kırpmadım haz peşinde koşup şeytanın elinden tutmadım ben cümlelerimin öznesinden ceset topladım yumruklarımın en sertini duvarlarıma sakladım hayat kaç acıyla bizi imtihan etti söyle yaşanmamış kaç mutluluk ruhumuzu tavaf etti nereye gitsem aynı çığlıkları keşfettim asık suratlı yarın için ben dünümü terkettim ben bir sağır sen bir dilsiz duygular kafiyesiz yaşamak adına bile tahammülüm kifayetsiz bırak boş kalsın odam, hayal gereksiz yüzünü görüp mahçup olmak inan ki lezzetsiz nakarat: peki ya hayat görüyor mü yalnızı kimse bilmez yangınlarımı susuyor kalbim yine hırsından beni al kendimden uzağa gel ve rüzgarlarına sal beni al paylaştıkça anlamlaşır satırlarım nihayet özrüm olsun boşa geçen zamana yorgun mahiyet metanet günahsız gözlerime kefalet umutsuzca istirhama çare değil sefalet yangın ortasında avazların sedasıydı aşk alevlerden bıkanların yağmuruydu hoşçakal unutmak, delice özlüyorken unutmak şehrine gün doğarken gözyaşını kurutmak rengi kaçmış bulutların portresi gri skala keşkelerden uçak yaptım ve uçurdum yıllara utanırken gözyaşımdan imkansız tutunmam düşen takvim yapraklarının kalkanıydı zaman ayrılığın soğuk teninde tüm tutkular kırık dökük elinde silah karşımda sen ve namluda biraz hüzün sustum çünkü konuşursam patlar hüzün sustum şayet konuşursam düşer yüzün