Nihayet

içimde kalanları sildim tek tek vurdum boynumu bak giyotinlere kurtarmak adına hiçbişe yapma istemiyorum nefes almayı bile ben zaman darmış lan kimin umrumda yaralar kapanmaz açıldı bir kere ruhum inan senden çok uzakta ne sen ne dönersin ne de ben gelirim ağlama faslını geçtim ne yazık solmuş güllerin yaprakları gibi şimdi biten bitebilir artık ama çok yorgunum daha bitkinim artık gitti giden ben ne kadar yalvarsam değişen hiçbişe yok dünden farksız herşey aynı tek değişen sen ve de sana olan aşkım nihayet ben ve odam yalnız nihayet yokluğun acı vermiyor artık senden kalan eşyaları yaktım nihayet duvar üstüme gelmiyor anlam arayan gözler vardı hani sana verdiğim sözler vardı sende sil at geçmişi ben gibi mazinin karanlığını unutalım artık yaptığım hataları onarma vakti senin izlerin kalacak belki mesafelerde kaybolan da bizdik kapanmıştı zaten aşkın bahsi donuk resimlerde bıraktım seni sonra yaktım ucundan hepsini döndüm aynaya ve baktım yüzüme dedim tamam be unuttum artık nakarat : bilsen bir zamanlar aşkın tarifi sendin yar bilmem ne kadar daha yol var ayrılmak seni benden alan yazmamak için çok direndim seni ama tutamıyorum düşleri aklımdasın hep şimdi bi deli şair oldum ben elimde bir kalem dilimde şarkım tek dileğim üzülme gecelerce ağlama nolur ama koptu benim zerrelerim senden bütün tozlarım uçuştu havada senden yoksun bilinmez bi yolcu oldum ardında geberik hislerimle yaşıyorum yalnız hayat acımaz kimseye bu böyle vermez kimseye ikinci şansı veda edenler edasıyla geçtim gittim yanından hemen muhtemel bir ölüyüm bende gülmeyi seçtim gülemedim ben