Şizofrenik Yazar

mutluluk veren kadındı şarkılarımı yazdıran intihara teşebbüstü yanan her bir hatıram hastalıklı hislerimden beni rapti kurtaran kaybolan bu şehirlerde hayallerdi son bulan ve dön bir bak aynalarda gördüklerin gerçek insanlıktan sapanlar var görmemişken gerçek hayatımda kayda değer pek bir an yok maalesef tek bir yağmur damlasıydın akıp gittin ellerimden terkedilmiş köhne kalbim yalnızlıkla sınandı yüzüm iki dışlanmışın yaşlarıyla yıkandı dost yalanla yoğrulurken güvenlerimi kazandı kandırıldım çocuk gibi yüzüm harbi kızardı yaşanmışlık hafızamda unutkanlık hastalığı resmedildi sükunetim söndürüldü çığlığım şizofrenik bir yazardım silahlarıma sarıldım son bir gayret ellerimle çocuklarımı kurşunladım nakarat : gidiyorum burdan pişmanlıklarım var gözlerde yağmur yokluklarımla gidiyorum burdan pişmanlıklarım var gözlerde yağmur yokluklarımla kibrin diline bir hışımla hicivlerimi sapladım üretmekten sebeplerimi tükettim ve karıştım gözümdeki sis perdesi kalktı artık anladım son bir yumruk darbesiyle şakaklarımı dağattım yalnızlığımı kumbaramda biriktirdim zamanla. çok savaş tükettim elvedayı koluma takıpta. boşluklarına düşmekti tırnaklarımı kazıtan ayaz yüklü rüzgarıydı yüz hatlarımı sızlatan geçmekteyim gözlerinden hayaletler misali belki yağmur ertesinde buluşuruz da kim bilir garip şimdi sokaklar ve kaldırımlar zehirli yakamozların ortasında yıldızsın en sahici ben bu şehre platonik bir aşık oldum derinden hiç yaşanmamış bir aşk hikayesi tadında küçük çocuk saflığı ve uçurtmanın peşinden koşardım da mutluluktan ilkbaharın başında..