Gökyüzünün Çocukları

Nakarat (x2) Hoyrat bir özgürlüğün kayıp mahkumları Biziz,kinle kirlettiğin gökyüzünün çocukları ! Evin darmadağın, hali hatrı sormamak ve Her saniye itinayla intiharı yoklamak bu ! Birkaç asırlık bir suskunluğun özlemidir liriklerim Evet yalan bütün bildiklerin ! Tertemiz bir Anadolu insanıdır kimlikleri Sakın gizli ağlama, ben öfkemizi sildik derim ! …Sanki mavilerden bir şiirdi söylediğim Tanrıya kafa tutmuş bir filozof köhneliği ! İsyana sırılsıklam aşık, ancak öyle değil ! Hasımların sarılması, gerçekten özlediğim… Yaylım ateşindeki cesetler paramparça Bardak zaten boş, dolu tarafta paran varsa Sakın sevgilim, bunları yalancı baharlar bak ! Özlemin alfabesi susmak, ama yalanlarla ! Ruhsuz bir metropolde çürür bütün insanlığın Zihninde kayıp bir kent, bombalanıp dağılmıştır Yamalı bir pantolon savaşta yanmıştır Belki Musa, 10 emri bir çocuktan almıştır ! Söyle gözyaşı mı yağmur mu önce toprak olan ? Akşam ezanıyla zihnindeki hengameyi kusan Hangi zenginlik ? aç olana biçtiğiniz kural Bunu açıkla, üç kardeşe bir bisiklet ulan ! Ertelenmiş hayallere cephanemiz tükenmişken Olsun yine de sen sömürüye diren ! Çünkü bütün olmamışlara bayrak açıp gülen süngü Gerçekliğin onlar için pembelerden düştü ! Öfke ve sevdayı harmanlamış, bilesin ki Asla o silahlar belirlemez kısmetini ! Siyah beyaz resimlerle geçmişinin kıs sesini ! Bu yüzden kalem bütün şairlerin kıblesidir ! Boğazımda düğümlenen alçakları Zihnim korsan bir yürüyüş, ve kara pankartları Evet, devrime muhtaç ve kime anlatmalı bunu ? Varoluşun alçakça bir zorbalığıdır şuur Bir adam düşün, bütün kederiyle dağlar Yıkılır ve saçma gelir sana öyle laflar Onkoloji koridorunda sabahlarken ağlar Aşka vaktimiz vardı ha ? Bana öyle bakma !