Kimsesiz

Güzel bir çocukmuş o vakti zamanında… Uzun saçlarıymış özgürlüğü sanki zan altında Durmadan da gülümsermiş İzmir'in sokaklarında Büyürken çok düşermiş, sonra tükenmiş Bir gün elbet biter her şey, sen yinede üzülme Çocukluğun paramparça şiddet, baskı, zulümle Geçen bütün hatıralar kazınmışsa beynine Bir gün bütün hak yiyenler gelecektir kendine… Otoriteden bu yüzden hep nefret etmiş her zaman Çekirdekten isyancı bir canavardan feyz alan Çok insan olmuş zamanla, cesurlaşıp meydana Çıkanlar hep geç kalırmış, ömür bitti baksana ! İlk okul zamanlarında rap müzikte tanışmış Ve bir şekilde derdini kağıtlara anlatmış Baskılarla büyümüş hep, saatlerce ağlamış Ve ihtiharı çok düşünmüş, fakat yapmamış ! Dolaşmış Nusaybin, Nizip, Osmaniye, Mersin Peki şehirler bu duyguları anlatır mı dersin ? Ömre kalabalık diyenler yalnızlığına gelsin Boşver ulan, boşver yine, mücadeleye değsin ! Hiç olmamış çocukluktan arkadaşı malesef Ve dertleşecek kimse yokmuş geçmişini yad eden Bundan ötürü karanlıkmış zihnindeki sahneler Yeltenmiş birçok kez ama uzak durmuş maddeden… Gençliğinin ilk yılları sıkı milliyetçiymiş Sonradan tüm görüşleri reddetmeyi seçmiş Müzik yaparken keyifle kendinden geçermiş Ve daima protestmiş, fazla sertmiş… Yolunda gitmemiş hiç güzel gönül işleri Zaten o da yorulmuş, inancını öldürmüş Her gidenin arkasından sigara söndürmüş Gün geçtikçe halkı gibi, zihni de bölünmüş… Özgürlüğü sevmiş hep, buymuş endişe ! İnsana insan olduğundan değer vermiş hep Bulduğu her fırsatta sövermiş geçmişe ! Buna rağmen düzelmemiş, elde hiç bir şey… Aylarca tedavi görmüş, sedatif haplar Daha kötüye götürmüş, sebebi gaddar Kimseyle dertleşmemiş, içinde saklar Ona yüksekler konuşmuş hep, ‘'Gel hadi atla!'Hızlı geçmiş anlattığı üniversite yılları Yabancı terimler dolu okul kitapları Minnettar kaldığı bir çok güzel arkadaşları Ve ezberlemiş isyan dolu başkaldırı marşları Hakkında çok palavralar dönmüş tanınmadan Zaten anlatmamış derdini hüzne darılmadan Neyin nesi olduğunu sorarlarmış güya Irkı insan, memleketi bütün dünya !