Öğretilmiş Doğrunun Reddi

Seyit Han'ın elindeki son çiçekse anlattığın Manzumeler bilincinde bir depremden fazlasıdır Yıkık dökük yanaklarını gözyaşınla çatlattığın Bir yar düşün, ismi memleket diyelim yaklaştığın Tahminlere birkaç milyon ceset ekle çünkü bugün Varoluşun öfkesi hiç geçmeyecektir beklemekle ! Bağrında ölü çocuklar taşıdın ki Mehmet sende Bu kadar yük, bu kadar acı sevip sevmesende… Terörist biz, zaten tek vatansever onlarken ! Bir hakikat, ya da bir hayal peşinde koşerken Düştün, ve çiçekler hiç açmadı ondan beri Yangın yeri yurdum, sanki umrumda mı sorman beni… Her şey kafada bitseydi zaten sıkardım düşünmeden Çok acı gördüğün belli, yere bakarak yürümenden Söyle kime firar etti gönlün ? Ve gülüşmeler… Dinginlik nedir bilmez, tüm romantik devrimciler ! Ölümü yaşamdan saydık bu yüzden de borçluyuz Tüm ebediyeti yoz bir zamansallık sanan tariflere Yaşamı silah ve kan çemberiyle boğulmuş Tüm halklar için büyük harfle zafer yazın tarihlere ! Koynuna süzülmüş bir direniş, Bir derviş, tüm aşıklar yaşamak için ölmelidir demiş Karakterin bu isyana ayak diremiş sevgilim Bak açılan boşluk 7.62'den geniş… Arap bir mahalleden ses yükselir ‘'Ölme, habip…'Kente çöken ölüm, bir ihmaldir öyle garip Artık hoşgörü yok, bir öfkedir şehre sahip ! Hastalığı devlet, n'apıcaksın söyle tabip ? Anadolumun bir köyünde bir kadın bilirim Gel gör, 60 yıl aynı duvarı izleyerek öldü Ne bir hediye, ne bir şehir, ne ilçe gördü Bu kadar sert dalgalarla keskinleşir bir kaya Gülüm, isterdim daha naif bir insan olmayı Gidin, karanlıkla boğuşana pembeyi sormayın Bana tanrıdan bahsetmeyin ve her şeyi yok sayın…