Tahakküm

Kıyamet ayinine buyur etti gölgen Bu kan çanağı gözlerimle güzelliği görmem zor ! Tüm umudum bir mevzide direnirken ölmüş bir savaşçıymış arkadaşı silahıyla gömmüş ! Tenlere dokunmaksa uzun soluklu bir harbe girmek gibi Ve bağrına bir karanfil dikmek gibi ! Bu yağmurlar kirpiklere ceza sanki Tıpkı bir kış akşamında bağrındaki sela vakti… Saplantılı şuurumsa Munzur gibi berrak ! Ana dilin insanlıksa mapustasın evlat ! Güneş sanki ölüm, huzur karanlıkta kalmak ! Bunu anlayamaz bütün zihni çivilenmiş ahmak… Bir gün ölür gider mehmet şuur kör olurken İnsanlığın suratına tükürdüğümü hatırlarsın ! Belki sen de bilsen bu hiçliği yakınmazsın Şayet tanrı varsa cehennemde yakılmazsın ! Yüzü maskeliyken yüzyıllardır dört el ateş etti Fakat insanoğlu hiçbirinde ölmedi ki ! ‘'Bir kez olsun sana sırtı dönmedi ki'' denir Söyle kardelen yürekli çocuklar acıyı görmeli mi ? Köhne bir diyarda varoluşu sorgulayan benliğim Bir boşluk hissi şakaklarımı gerdiğinde Dünyaya sataşmayı borç bilirim sevdiğimden oysa Bütün belalarım uzlaşmayı bilmediğimden…