Hasretiyle Öldüğüm

Kaç mevsim geçti, kaç yaprak düştü takvimden Ey cefasına, hasretine kurban olduğum Bir gün bile çıkarmadım seni içimden Ruhumdan yakın, canımdan tatlı bildiğim Unutmadım, o yâr beni unuttu, deme Akça avcumdan başka bir el tuttu deme Akan gözyaşını kesti, kuruttu deme Ağlaya ağlaya nehirlerce dolduğum Senelerce sırtında bir Avşar atının Gezmedim mi her yerini memleketinin Ey bince güçlü zorbanın, bince kötünün Pençesinden erce kılıç çekip aldığım Kara başıma bin bela sardı yokluğun Tuttu beni, yerden yere vurdu yokluğun Dünyanın en dayanılmaz derdi yokluğun Gel, ey hasretiyle günden güne solduğum Er gönlümü ezdin, yaktın viran eyledin Tertemiz duygularımı çaldın talan eyledin Gerçeğimdin gerçeğimi yalan eyledin Aşkıyla yaşarken hasretiyle öldüğüm Mesut İlkay Yanık