Uslanmaz

geçmişin kaburgalarına basarak dudaklarından öpüyoruz geleceği yıldız tozları serpiyoruz mahzenlere hapsedilmiş düşlerimize bozulmasınlar diye toprağa denize kırgın ama hasret her gül dalı içinbir avuç yosun gömüyoruz fasulye sırığıyla yükseliyoruz bulutlara akşam ve sabah düşüyoruz fakat kanamıyor kırılmıyor hiçbir yerimiz düşerken kuşlaşıyoruz düşünce çiçekleşiyor sonra yeniden, etten ve kemikten insan… tersine dönüyor dünya tersine akıyor nehirler tersine doğuyor güneş tersine gidiyoruz tersine biz de her şeyin ve herkesin yani şairleşiyoruz oyuncakları kelimeler olan asi, yaramaz, küçük çocuklar gibi ve azarlıyor büyükler hep ama olsun biz yine şairiz biz yine çocuk biz yine uslanmaz