İskorpit

Muğla'nın bir köyüne yerleşmişti Sevgilisinden ayrılmış, ufak bir balıkçı lokantası kurmuştu Mutluydu Deniz güneş kitaplar Her şey çok güzel gidiyordu Fakat bir gün onu gördü O çalıştığı yere gelmişti ve yanında biri vardı Bir anda kalbinde bir sızı hissetti Dışarı çıktı Güneş alabildiğine batıyordu Onlara baktı uzaktan gizlenerek Mum ışığında gülüyorlardı el eleydiler Onunla yaşadığı eski güzel günler geçti aklından Bir sigara yaktı bir tane daha Oysa ki bırakmıştı Yavaş yavaş içindeki kırılganlık kıskançlığa acısı öfkeye dönüştü İçeri girdi Onlara kendi elleriyle günün en taze balığını kızarttı Salata yaptı yağ döktü limon sıktı Sonra iskorpit balığının zehirli iğnesinden bir sos hazırladı Balığın üstüne göz yaşlarıyla birlikte döktü döktü döktü Onlar bir daha hiç uyanmadılar O ise bir daha hiç uyumadı