Meczup

Verse 1: Çığlık attı sessizliğim. Bana kulak veren bir ben miyim? Yalnızlıklar ülkesi baktığım bu suretim bana yabancı Tattığım bu yasak meyvenin tadı damaklarımda Şimdi yorgunum Güneşi gördüm kurşun attım şimdi karanlık bu gökyüzüm Yok oldum ve tükendim Arıyorum ben Ayhan'ı soyut dünya içinde Düşündükçe bunları tadım tuzumda kalmadı Kendi içine hapsolan bir şairim sözlerimde mahkumum Tek suçum bir suskun olmak yada parçalanmak Özünde varolurken sözlerinde hep yok olmak Hikayende son olmak Başlamak mı? bitirmek mi? Özlemek mi? Terketmek mi? Anlamsız bir döngü bu yüzüm asık pilim bitik Mutlu görünmek için bir tebessüm yeterli mi? Sanki intihar gibi… Verse 2: Başlamak gerekli bir yerden ama nerden? Belki senden ateşe dokunmaktan farkı yok Elimi tutmak ağlamak gelirken içimden İçim dışıma küskün dışım içine sitemkar Yeryüzünde ölümsüz bi faniyim Henüz toprak olmasa da henüz kemiklerim Yok hayat belirtisi Yok mu bir çıkış yolu? Var mı yolların sonu? Bir yanımda kahkaha bir yanımda ağıt var varlığım fuzuli yok olmak bi armağan Hayata karşı sert bakış incecik bir çizgi bu ben doğarken Çizilmiş siyah beyaz resimlerde sayamadım kayıpları simaları kapkara Ben bir meczup gelde karanlığıma kandil ol Işıklar kapandı yıldızlardı rehberim Söndürüldü bir minik çocuktu evvelim öldürüldü Yıllar önce gömüldü…