Eyvah!

Nemlidir gözüm, kıdemlidir kalem; yazar durur Önemlidir; kelâmın kadri bilinmezse susturur Demlidir yürek, her soluk alışta kan kusturur Kendim için saklarım çekmecemde son kurşunu Kazandığımı onla çarp ki hak ettiğimi bulasın Bu nasıl iş?? Nası' bi' sistem?? Nası' bi' hak?? Nasıl adâlet?? Nası' bi' yargı?? Nası bi' algı?? Asılı kaldım üç ayaklı dar bir ağaçta Zahmet etme, kendi ipimi kendim çekerim Emr-i hak vâkidir; ölüm, hayâtın tâkibinde "Gâlibim" sanarken yenik sayılacaksın akabinde Devrilen bir âlemin altında kaldığında beden sus Sükûtun tatlı hoşluğunda çekilecektir ruh Görüyorum ki korkuyorsun zuhurdan Büyürken göz bebeklerin, nefesler iyice sıklaşır Uzuvlarında istemsizce titreşen bi' korku var Kulakların gâipten gelen çığlıklarla sırnaşır..! Eyvah!! Bitti ömrün Bi' paslı orakla deşildi göğsün aman Eyvah!! Ecinni döndü Kemiklerinden bi' zincir ördü sana...!!! Şafak söküklerini diker, güneş terzidir Elinde bi' yüksükle gezer bütün gün, etinde iğneler Pıhtılaşan umutları tükürdüğünde biter gün Usulca kaçıp saklanır gecenin şerri çökmeden Gözlerin açık ve lâkin beden sende değil Sesin kesik, gücün bitik; damarların çatlıycak gibi Ve kâlbin son hız rayda akan kudurmuş bi' lokomotif En çok ürktüğün sûretler yanıbaşında durabilir Öfkeni korkunla karıp gırtlağından aşağı dök Soluk borunda kıyâmet kopunca karanlığımı gör Uyu ve öl; kuru bi' çölde gövdesinden arınmış bi' ruhsun Kendi cesedin orda yatıyo', kefeni ört Uyur muydun hiç bi' daha uyanmıycağını bileydin?? Ölüm meleğinin tırpanı şu anda daha bi' bileyli Her an çekip vurur başından umutsuzluk silâhı Yutkun haydi, son nefes bu; söyle, kimdir İlâh'ın..?!