Sonbahar

Soyunmuş ağaçlar, çırılçıplak kalmış dalları Ufukta yerle yeksan olmuş siste kaybolur yolum Nemli asfaltta yapraklar.. Biraz kızıl, biraz sarı Nerede serçe sesleriyle aydığım yaz sabahları?? Odam soğuk.. Elimde küf kokan kitaplarım Dilimde bizim şarkımız, durup durup sayıklarım Camı tıkırdatan her damla senden bir iz taşır Toz duman da olsa manzaram yağmur yedikçe berraklaşır Islanır sâhil boyunda üstümüz Kimsecikler kalmaz gri bulutlardan başka.. Sen ve ben ve kedimiz, bir de.. Neyse işte, dördümüz Dünyâlar sığardı tek bi' şemsiyenin altına Bâzen kahve fincanı, bâzen de bi' çay bardağıdır yârenim Nârin ellerinden uzak bu mevsim Rûhum üşür, kanım çekilir damarlarımdan Farkım yoktur sensiz Eylül'den, Ekim'den, Kasım'dan.. Bir gün güneş doğmadı Bir gün sen uyanmadın O gün benim için koptu kıyâmet O gün benim için son gündü.. Belki bütün dertlerimi tek bi' kadın yarattı Belki bütün dertlerimden tek bi' kadın yarattım Bi' varmış bi' yokmuşsun; varsaydıkça yok olmuşsun Yağmur ol, düş üstüme; tenim-bedenim tutuşsun Ölüm ne renktir?? Yürekte kaç gram çeker?? Tadı nasıldır, peki ya kokusu burun sızlatır mı acaba?? Sûreti ne menemdir, neye benzer bakınca?? Âşık yaşar mı mâşuk nefes almayı bırakınca?? Sâkinim, öksüz bir acıya sâhibim Sâhiden silâhsızım; bi'kaç sitem ve kinâyeler dışında Çok vakitsiz oldu, yarım kaldı her şeyim Hayat seni benden çıkardı, geriye sıfır bile kalmadı Bir bilinmezim var, bütün bildiklerimi unutturdu Bir tek onun karşısında bildiklerimi unuturdum Uykusuzluktan ölsem de rüyâlardan umutluydum Beni hayatta tutan tek bi' duygu varsa umuttur bu..