Tarih Şahit (Hocalı Anısına)

Bin Dokuz Yüz On Beş mavraları sıkarken âlem.. ..Her şubatta selâ verilir, özümden çıkar cenâzem Soy kıran bu katliâmı görmeyende vicdan arama Uyanın artık; yoksa devletleri yıkar bu gaflet Harbedildi sanma, kadın-çocuk neyine savaşsın?? "Güçlüyüz" deyip de "diaspora"nın eline bakarsın Kapandı sanma, yaralar aynı tâzelikte; kanıyo' lan!! Bu mu adâlet; anneler "insaf" dedikçe kan aktı!! Zan altında yakın târih, görmedin mi vahşeti?? O köpekleri kudurtan şeydi önce bir silâh sesi Rahmin huzûrundan süngülerle çıktı bebekler.. ..Kesik bi' kafayı tekmelerken öfkenin sirâyeti Pây edilmiş Karabağ, kurbân edilmiş kardaşım Kırılgan toprağında hâlen damla damla var kanım Ağlarım erkek gibi, duâlarımdan ayırmam Zamanla soğuyan yürek bile bu mâtemle dağlanır..! Yıkık duvar dibinde saklanan bi' çocuktum Hıçkırıklarım duyuldu ve kıskıvrak bulundum O mâsum gözlerim yuvalarından oyuldu Ellerim kesildi, derim etlerimden soyuldu...!!! Yirmi iki yıl oldu.. Unutmak için ne kısa zaman?? Karnında kurşun taşıyan çocuğu hiç aklımdan çıkaramam Eli duâ tutan kadın, beli kırılmış ihtiyar Şeytanın içtimâsında cesetlerdi sıralanan Vicdan taşıyan insanın bi' fotoğrafla kanı donar Olmayan soykırımı görenler Hocalı'ya hiç bakmıyorlar Çatlıyorlar hırslarından; Tanrı'yla küs misâli İnsanlıksa linç edildi; yaşama şansı artık yok, (bak!) Gülümsemek ne mümkün hüküm sürerken ölüm,.. ..Dünyâ görmezden gelirken yüzlerine gülen terörü?? Utanmayın efendiler; çarpıttığınız târih şâhit Bir asırlık sorunu lânet olası bir müzeyle çözün Hüzün ölümsüz, yine gözümde birikir ızdırap.. ..Zaman giderken yüklenip tüm umutlarımı sırtına Kurşun cılız bi' bedeni daha canından ederken.. ..Unutma çocuk; domuzun senin çöplüğünde rızkı var..!