Uyan!

Bent 1 Uyan kadınım, uyan.. Bana mahkûm kalmak lânetin Bensiz bi' cesede dönen o bedeni diri tutan hayâletim Canımı benden aldın, küçücük ellerinle söktün Bâri hiç değilse son nefeste bir tutam hayat getir "Makberim" dedim sana; sen "ölme" dedin, yaşattın O an inan ki mutluluktan gözbebeğim yaşardı Ölmemeyi de başardım ve görmemeyi ihâneti Sadâkatimin ödülü güneşi görmeyen bi' karanlık Yalvarırım.! Ölümden başka çözüm ver bana Yoksa son dilek hakkımı kullanıcam ölümden yana Ömrümden kalan her ne varsa Tanrı sana bağışlasın Sâhip çıkamadım ve benim bebeğim öldü, sen yaşa.! Ey hayâli her hâliyle ilâhlaşan tek kadın Çıldırdım, sana secde ettim Tanrı'mı sen sanıp Melek misin semâda, (yoksa) kan mısın damarlarımda.? Söyle; nasıl olursun hem en uzak hem de en yakın..?! Nakarat Uyan, bugün her günden daha karanlık Uyan, bana gel yine; sâdece benim ol BİR ANLIK Bugün her günden daha karanlık Uyan, bana gel yine; sâdece benim ol BİR AN...!!! Bent 2 Başka tende erirken sen adını sayıklardım Çığlıklarına koşmak istedim ve sonra dedim "adın batsın" ADIN BATSIN!! Vücûdunda bir yabancının eli İpek teninde gezindikçe benim rûhum yarım kaldı Kıyamazdım, yanağına dokunmaya kıyamazdım Bugünse belki yatağının başında sıra vardır Isırdığım dudaklarımdan akan kan da yatıştırmaz Kâlbim öyle öfke dolu ki göğsüme sığmaz artık Bir makaslık ip misâli bağlıymış "biz" denen Ve "biz" ucuz bi' filmmiş; gönülsüz, hatırsız izlenen Bi' varmış bi' yokmuş "biz"; dillerde gezen masalmış "Biz" inanmakmış içine ihânet katılmış hislere Bin kere söz verdin, "gitmiycem" dedin ve unuttun Kanattığın her yarayı senin hayâlinle kuruttum Tutuştur tüm anıları içinde yanan ateşte Senin gibi bi' kâbustan uyanmamak, benim tek suçum bu..! (Nakarat)